Πτου Πτου

Τι καλά που θα ήταν να πίστευα στο ξεμάτιασμα...με λίγες σταγόνες λάδι και λίγα μουρμουρητά από την ξεματιάστρα θα ήμουν ΠΕΡΔΙΚΙ!Ούτε πονοκέφαλος,ούτε χασμουρητά,ούτε τίποτα!
και αν δεν έβρισκα και την κατάλληλη κυριούλα..θα πήγαινα εδώ.

Δευτέρα

Είναι από αυτές τις μέρες που ξύπνησα με ένα περίεργο πλάκωμα.με κακή διάθεση.Άπλωσα το χέρι μου να πιάσω το κινητό μου..και ήλπιζα να δω ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα να σηκωθώ από το κρεβάτι.Είχα 20 λεπτά ακόμα.Γύρισα πλευρό.Έκλεισα πάλι τα μάτια μου και προσπάθησα να χαλαρώσω.Είχα ανάγκη από κάποιον να με πάρει αγκαλιά.Να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και να ηρεμήσω.Έσφιγγα το μαξιλάρι πάνω στο στήθος μου,έσφιγγα και τα δόντια για να μην κλάψω.Έτσι,χωρίς λόγο.

Το ξυπνητήρι χτύπησε.Και εγώ,κάπως,βρέθηκα στο μπάνιο μου,να κοιτάζομαι στον καθρέπτη.Έριχνα νερό στο πρόσωπό μου και ψιθύριζα:"Σύνελθε".

Με μηχανικές κινήσεις ετοιμάστηκα και μετά από λίγο...κλειδία,κινήτο,χρήματα,τσάντα και βρέθηκα στη λεωφόρο να περιμένω ταξί.Ίδιες εικόνες κάθε μέρα.Ίδια διαδρομή,ίδιος προορισμός..το μαγαζί..η δουλειά μου.

Φτάνοντας,σύρθηκα στο σημείο που κάθομαι πάντα,μουρμούρισα μερικά καλημέρα στους συναδέλφους μου και έπιασα δουλειά.Και ύστερα,σα να με είχαν προγραμματίσει:Προϊόν,σακούλα,χρήματα,ρέστα,απόδειξη,"γεια σας".Και το πλάκωμα να μένει.

Κάποια στιγμή,εκεί ανάμεσα στα ρέστα και στο "γεια σας" παρατήρησα ένα κοριτσάκι,περίπου 5 χρονών, να με κοιτάει.Χαμογελάω και λέω "γεια σου",κάτι ψελλίζει,δεν ακούω.Γονατίζω,την κοιτάω και τη ρωτάω τι ακριβώς είπε.Με κοιτάει μες στα μάτια και μου λέει ντροπαλά "Είσαι πολύ όμορφη".Με ένα τεράστιο χαμόγελο,ανοίγω τα χέρια μου και την αγκαλιάζω πολύ σφιχτά."Σε ευχαριστώ καρδούλα μου,μου έφτιαξες τη μέρα"

Ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει τύχει αυτόν τον καιρό.Από ένα τόσο δα άγνωστο κοριτσάκι πήρα μία γερή δόση αισιοδοξίας.
"Σε ευχαριστώ καρδούλα μου,μου έφτιαξες τη μέρα,το μήνα...τη διάθεση για πολύυυ καιρό"

Νάνι!!!

Καλέ τα μάθατε;Δεν τα μάθατε;
Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα ύπνου!ΑΥΤΗ είναι γιορτή!Αυτή είναι μέρα που πρέπει να δοξάζουμε!

Διότι,δεν υπάρχει για εμένα καλύτερο γιατρικό,από τούτο του ύπνου.Έχω πονοκέφαλο;Ρίχνω έναν ύπνο και μου περνάει.Ερωτική απογοήτευση;Εξαντλημένη από το κλάμα...πέφτω ξερή για ύπνο.Οκ...η απογοήτευση δεν περνά,αλλά κάνουμε ένα μπρέηκ,μέχρι να ξαναγιομίσουν τα αποθέματα δακρύων στον οργανισμό.

Να μου ζήσεις Αη Μορφέα μου που κάθε βράδυ με περιμένεις εκεί,στο κρεβατάκι μου.Είσαι ο μόνος πιστός άντρας που είχα ποτέ.Με αγκαλιάζεις τρυφερά στην αγκαλιά σου,με χαιδεύεις,με βυθίζεις στα στυβαρά σου μπράτσα (οκ...κάπου εδώ πάει αλλού η συζήτηση...χμ..) και με κοιμίζιες ενηγούεη!

Δεν ξέρω για σας,εγώ θα πάω να του ανάψω μία λαμπάδα ΝΑ αύριο (με το συμπάθειο) και σήμερα θα τον τιμήσω σε λίγο..κάνοντας νάνι.

Κοιμηθείτε λοιπόν νωρίς σήμερα και εσείς.Το επιβάλλει η μέρα καλέ!Άσε που αύριο θα έχετε και προσωπάκι φράπα..και επιδερμίδα αφράτη σου λέει!


Άντε...καληνύχτα!!!!

Σελίδα ημερολογίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Χθες ήταν η γιορτή του Αγ.Ιωάννη (μεγάλη η χάρη του) και όπως γνωρίζεις,γιόρταζε ο ΠΡΩΗΝ καλός ΜΟΥ (πλέον ΤΗΣ) και όπως σου είχα υποσχεθεί,τον πήρα τηλέφωνο.

Γιατί όμως δεν πήγαν όλα όπως τα είχα σχεδιάσει;Μαζί σου δεν έκανα πρόβα πώς θα τα πω;Τυπικές ευχούλες,με μία δόση χαριτωμενιάς,άνεσης και ύφος "Σε έχω ξεπεράσει αγοράκι";έ;έτσι δεν είπαμε;Όλη μέρα το σκεφτόμουν η κακομοίρρα,έφτασε απογευματάκι,χτύπησα δύο σφηνάκια τσίπουρο(δεν είχα άλλο ποτό σπίτι..τι θες;!) μάζεψα όσο κουράγιο βρήκα,οπλίστηκα με αυτοπεποίθηση και θάρρος..σχημάτισα τον αριθμό του στο κινητούλι μου και τουουουτ...τουουουτ...:

-Ναι;
-Γιάννη;
-Ναι;
-Χρόνια Πολλάάάααααααα!!! (χαριτωμένα,τυπικά μέχρι στιγμής καλά!)
-Σε ευχαριστώ Νικολία μου ("μου";Με είπε ΜΟΥ!)
-Ε..χμ...τι κάνεις;Πώς περνάς;
-Μια χαρά...ετοιμάζομαι να βγω...εσύ τι θα κάνεις σήμερα;
-Θα βγω και εγώ,θα μας κεράσει ένας φίλος μου Γιάννης (ψέματα,δεν ξέρω άλλον.αλλά τι να πώ μάνα μ;)
-Ωραία..
-Ναι...αυτά...εεεεεεε....χρόνια πολλά και πάλι,καλά να περάσεις σήμερα...γειά.
-Σε ευχαριστώ πάρα πολύ και εσύ να περάσεις καλά...ΦΙΛΑΚΙΑ

(ΦΙΛΑΚΙΑ??!?!?ΦΙΛΑΚΙΑ?!?!?!Πρώτα "Νικολία μου" και μετά "ΦΙΛΑΚΙΑ"?Μουσική άρχισε να ηχεί στα αυτιά μου,καμπανούλες χτυπούσαν γιορτινά και εγώ με ένα τεράστιο ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη,συνειδητοποιώ ότι κρατώ ακόμα το ακουστικό και έχω μείνει άλαλη.Επανέρχομαι στην πραγματικότητα και σκέφτομαι ότι πρέπει να απαντήσω.Και κάπου εδώ το χάλασα ημερολογιάκι μου.Πρέπει να με καταλάβεις.ΔΕΝ το περίμενα.Ο Γιάννης δε μου έλεγε "φιλάκια" τότε...που ήμασταν μαζί...ούτε όταν ήταν στις "καλές του"!...Μετά το αρχικό σοκ λοιπόν το παίζω αρκετά κουλ και χαλαρή και είμαι έτοιμη να ρωτήσω:"Καλά τώρα...πού κολλάνε τα φιλάκια" αλλά όχι....αντ'αυτού ξεστόμισα...)


-Μα καλά τώρα...πού φιλάνε τα κολλάκια;
-Ποια κολλάκια;Τι φιλάνε;
-εεεεε....τίποτα.γειά.


*Τουουουουουουουουουτ*


Του χρόνου θα του στείλω ες εμ ες.-

Κομπινεζόν

"Ναι.Κομπινεζόν!Γιατί όχι;"
Με αυτή την κινηματογραφική φρασούλα,έκανα τα βαφτίσια του μπλογκ μου.
Η αλήθεια είναι ότι το σκεφτόμουν ώρα.Μισή,για την ακρίβεια.Ήθελα κάτι θηλυκό και σχετικό με τη δουλειά μου(πουλάω βρακιά και καλτσονάκια,βλέπετε) και καθώς προβληματιζόμουν θυμήθηκα την απορία μίας χαριτωμένης πελάτισσας σήμερα το πρωί...κάπου εκεί ανάμεσα στις λευκές και μπεζ κυλοτίτσες,γυρίζει περιχαρής και με ρωτά:
"Κομπινεζά έχετε;"

Χα!Μ'αρέσει,το κρατάω!
Ευχαριστώ καλή κυριούλα-νονά!

1η εμφάνιση

...ΗΡΘΑ!